Als we nog baby zijn laten we ons voeden door  wat we door de omgeving aangereikt krijgen. We zijn daarvan volledig afhankelijk. Het nut van aanraking is essentieel. Je zou kunnen zeggen dat alle cellen in ons lichaam door de interactie met de ouders zich laten voeden met liefde, bevestiging, eigenwaarde. Hoe meer voeding het krijgt, hoe meer het gevoel van eigenwaarde en zelfbesef  wordt geïntegreerd.

Als we een volwassen lichaam hebben is deze behoefte er nog. Aanraking blijft essentieel.  Het lichaam wil zichzelf kunnen ervaren als bevestiging van wie je bent. Het lichaam is hierin als het ware de grensbewaarder.  En daarin draag jij zorg voor jezelf. Hiermee voeden we ons zelf.

Vaak worden we daarin uitgedaagd, door allerlei mensen, relaties en situaties. Er wordt een beroep gedaan op onze eigenheid, wie ben ik wat wil ik en wat voel ik. Wat eigen ik me toe en wat heb ik niet (meer) nodig.

Als  je je  bewust wordt dat dit een lichamelijk en voelend proces is dan kun je de aanraking inzetten als instrument naar heling en zelfontwikkeling, vitaliteit en levenskracht.

Professionele aanraking heeft  niet als doel om met elkaar te versmelten of dat er iets gerepareerd moet worden, maar om (weer) in contact te komen met je essentie en eigenheid.

Aanraking is op wezenlijk nivo continu aanwezig, het leven raakt je voortdurend aan om je te laten ervaren wie je bent. Als dat inzicht jou belichaamt gebeurt er iets bijzonders;  ben je zacht in en met jezelf, dan is het leven dat ook, is er veel conflict in jezelf, dan lijkt het leven je dat ook te geven. Door die bewustwording  kunnen  wat we aangereikt krijgen doorleven  en dit weer teruggeven aan het leven.  De ervaringen gaan door jou heen.  En je lichaam is het instrument.