Ik houd van goede vragen. Als iemand mij een goede vraag stelt dan kan dat iets in me wakker maken. Een goede vraag blijft me ook langer en beter bij dan een advies dat doet. Adviezen vergeet ik gauw. Doe mij maar een goede vraag!

Zelf houd ik ook van goede vragen stellen. Alleen, ik weet uiteraard niet wanneer een vraag een goede vraag is, dat is aan de ander om dat te ervaren. Het risico van het vak, zeg maar.

Je lichaam heeft je veel te vertellen. Laten we voor het gemak een rebalancing sessie vergelijken met een interview. Als beeldspraak dan hé?

Dit ‘interview’ heeft als doel de relatie in beeld te brengen tussen jou en je lichaam. Hoe je je verhoudt tot gevoelens die je ervaart in jezelf.

Een aantal vragen: Wat is de reactie van jouw lichaam op deze aanraking? Ga je er als het ware gelijk naartoe? Ben je ergens nog afwachtend? En mag dat van jezelf? Tot hoe diep voel je de aanraking in je lichaam? Roept het iets in je op, en zo ja, wat? Herken je deze reactie? Waar ‘doe’ je dit nog meer? Herken je dit in andere situaties? Wat gebeurt er dan? Waar beschermt deze reactie je tegen? Wat brengt het je? En hoe is het ‘daar’, in die bescherming? Hoe voel je je daar?

Dit zijn zomaar wat willekeurige vragen die ik in een sessie zou kunnen stellen. Soms is het daarna een tijdje stil en dat is goed. Het voelen zelf is eigenlijk het antwoord. Geen ‘vast antwoord’ hebben is misschien wel veel interessanter. Het is maar de vraag of ‘het’ beantwoord of opgelost wil worden. Misschien is dit helemaal niet de bedoeling.