Ik ben nogal een gevoelig persoon. Snel geraakt, snel gekwetst, gauw ontroert. Ik kan verdrietig zijn, boos ook maar dat weer wat minder. Of ben ik eigenlijk diep in mij ook boos? Heb ik woede in me? Als ik mezelf deze vragen stel voel ik iets bij mijn borst samentrekken. Angst is er ook; diep in mezelf ben ik bang. Al deze gevoelens zitten in me. In min of meerdere mate.

Ik kan er mee omgaan en er van een afstandje naar kijken. Ik heb leren mediteren, ‘er in aanwezig te zijn’, als toeschouwer. Ik ‘kan zien dat emoties er zijn, maar dat ik het niet ben’, dat soort dingen.

Maar kan ik ook écht verdrietig zijn? Kan ik ook écht boos zijn? En hoe zit het met angst?

Er zit vaak een afstand tussen wat ik voel en de beleving van dit gevoel. Het is op de achtergrond. Ergens wil ik het op afstand houden, maar ook weer niet. Nu niet. Ik verlang er naar om het volop te voelen. En op een of andere manier voel ik me energiek en stromend als ik dat verlangen toelaat.

Ik kan mezelf tijd en ruimte geven om deze gevoelens meer aandacht te geven. Het is er toch al. Het zit min of meer op mij te wachten en ík ben degene die hier open voor moet staan. Dat is een keuze. Ik zou dat vaker willen doen; het gevoel in mezelf uitnodigen.

Hoe doe ik dat? Wat me helpt is er met iemand over praten of een rebalancing sessie doen. Door bij het gevoel te zijn, me te laten aanraken op de plekken waar ik deze emoties voel in mijn lichaam, er woorden aan te geven. Er adem en beweging aan te geven.

Niks hoeft weg. Op het moment dat het er mag zijn is het niet zo groot en heftig, en ben ik eigenlijk best oké. Mijn leven is oké. Alle gevoelens zijn een uiting van mijn leven.