In veel coaching-, healing- en therapeutische praktijken is de verhouding van behandelaar tot cliënt dat deze iets overdraagt. Hij/zij kan ‘iets bijzonders’ of weet  iets wat de cliënt niet kan of weet, en de cliënt krijgt dit overgedragen. De overdracht is informatief; de behandelaar geeft advies over wat de cliënt (nog) niet weet, of passief; de cliënt ontvangt en de behandelaar geeft.

Wat vaak onbewust gebeurt in deze setting is dat de cliënt de behandelaar dus als ‘groter’ gaat beschouwen en zichzelf als kleiner. Dit kan nogal ondermijnend zijn voor het proces. Sterker nog; vaak is er sprake van een herhaling van eerdere ervaringen van de relatie met de ander waar je je kleiner maakte. Hierdoor is er weinig voedingsbodem om in eigen kracht te komen. Als ik terugkijk naar mijn ervaringen in ‘therapie land’, ben ik me inmiddels bewust geworden dat het daardoor niet werkte bij mij. Hoogstens kreeg ik hier en daar wat meer inzicht, maar ik voelde dat dat ‘het niet was’. Er was iets wat ik wilde ervaren.

Zelf heb ik uiteraard ook sessies gedaan en ik heb daardoor Rebalancing als een geschenk ervaren. Ik mocht mezélf helemaal voelen. Eindelijk kon ik aan emoties werken doordat er iemand was die daar bij kon en wilde zijn in aandacht en aanraking. Geen adviezen meer, geen verhalen over het verleden of toekomst. Wat in mij leefde mocht zich ontvouwen. Een verademing was dat. En nog steeds.

Groei is pas mogelijk wanneer ik kan (be)leven wat er in het moment is. En precies daar kan zijn waar ik ben en wat ik voel. Meer hoef ik  er niet over te weten. Het leven ontvouwt zich vanzelf, in mij.

Soms vind ik het nog best interessant om iets te leren wat ik nog niet wist. Maar ik doe er pas iets mee op het moment dat het echt in me leeft en ik het voel. De rest is in eerste instantie nog meer opvulling van mijn informatiebron. En het liefst leeg ik deze prullenbak  zo nu en dan. Dat voelt heerlijk en levendig. Het maakt weer ruimte voor niet –weten.