Mijn geschiedenis, mijn jeugd, wat mij is overkomen, wat de ander mij heeft aangedaan, welke tekorten ik heb gehad, hoe op me gereageerd werd en hoe ik daar weer op reageerde, ik kan er eindeloos over verhalen, herhalen, nadenken en analyseren. Maar ik voel dat ik daarmee niet verder kom.

Als ik teveel in de inhoud van de verhalen blijf hangen loop ik daarmee vast. Mijn hoofd maakt overuren en ik probeer al denkende een oplossing te vinden. Maar er gebeurt niks, ik voel me eerder benauwder worden. Ik voel het letterlijk in mijn lichaam, alsof ik statisch wordt. Ik zit in een soort overlevings-stand en kan bijna niet meer bewegen.

Soms lijkt het alsof we meer geïnteresseerd zijn in de inhoud van onze verhalen dan de houding die we ten opzichte ervan aannemen. We identificeren met de inhoud van onze verhalen en houden de beweging die in de emotie en gevoelens ‘gevangen’ zit vast.

Wat helpt is de verhalen in mijn hoofd leren loslaten en toelaten om dieper in mijn lichaam te voelen. Dan kan ik ontdekken waar ik opgehouden bent met groeien en echt leven (waar het statisch is geworden). En dat is prachtig want daar, precies op dat punt waar ik dit toelaat en weer contact me maak komt het (ik) weer tot leven en kan ik weer groeien.

Wanneer je een nieuwe en nieuwsgierige houding ontwikkelt naar dat wat er is en wat voelbaar is, ontstaat er een beweging.

En is die beweging eenmaal ingezet, dan komt er een werkelijke beweging, een drive. Ik verlaat de bekende verhalen en ideeën over mezelf en ik merk dat er een zichzelf voortzettende beweging is, die lijkt door iets wat groter is dan mezelf in beweging te komen.

Als ik leer om geduld te hebben en mijn eigen groeikracht ten diepste te voelen, gebeurt het allemaal vanzelf. Die capaciteit heeft iedereen, dus ook jij.  Maar het begint met voelen, en dat is voorbij de verhalen, voorbij de herinneringen, voorbij de condities.