Ook al knaagt het gevoel van onzekerheid en onmacht en lijkt niets te lukken, hier ben ik. Het leven ontvouwt zich in wat zich aandient, ieder moment weer. Dit is het vertrekpunt. Met dit moet ik het nu doen.

Ik ben niet die ik-persoon die in dit leven rondhuppelt, ik ben het leven zelf. Eigenlijk ben ik nooit vertrokken en zal ook nooit ergens aankomen. Ik huppel rond in mezelf en ik ben mijn eigen creatie. Soms is die creatie mooi en ben ik er maar wat trots op, en soms vind ik het allemaal maar niks wat ik ervan maak.

En tegelijkertijd voel ik; er zit rust in het niet-weten. En dynamiek in het onaffe. Er zit troost in dat het misschien nooit overgaat en het altijd zo zal blijven. En dat het misschien wel nooit lukt dat ontroerd me. Er zit schoonheid in.

Laat alle hoop maar varen. Want diep in mezelf weet ik; ik ben er al. Het is al goed, ook al bak ik er niks van. Als ik deze overgave voel, ook al is het een moment, dan verandert per direct mijn hele wereld- en zelfbeeld. De hele perceptie van – ik, de wereld en de rollen die ik daarin wel of niet speel, wat ik aan ga en wat ik uit de weg ga. De onhandigheid, het gestoei, de keuzeloosheid, het gedoe; het is allemaal perfect in orde, en alles, ook dit, is uitdrukking van die perfectie. Dit is wie ik Ben.