Een jonge vrouw komt bij me voor een massage. Ze heeft nogal last van spanningsklachten en heeft via via gehoord om zich eens te laten masseren. Dat zal vast goed doen.

Van tevoren geeft ze aan dat ze ten opzichte van aanraking nogal afstandelijk is. Ze weet niet of het iets voor haar is, maar ze wil het toch proberen. Als ik vraag of ze een muziekje op de achtergrond wil zegt ze “dat is dan vast van die zweverige muziek?, dan hoeft het niet”. Ik vind het wel grappig, die eigenzinnigheid.

Als ze op tafel ligt is te voelen dat ze er eigenlijk niet is. ‘Het licht brand, maar er is niemand thuis’, een passende uitspraak die ik ergens heb gelezen.

Vaak zijn we bezig met iets (in onszelf) te willen veranderen terwijl we in de huidige ervaring er niet zijn. Er zijn verwachtingen naar wat het ons zal brengen, maar echt ‘erbij’ zijn we niet. We maken het proces niet echt mee.

Het is een uitdaging voor me om mensen daarin te begeleiden, van erbij zijn. Het gevoelsgebied (opnieuw) te leren kennen. Wat ervaar je, wat voel je, wat gebeurt er in jou. Zonder ‘verbeteren’ of ‘veranderen’, maar precies zoals het is de ervaring toelaten. Ik ben me ook bewust van hoe spannend en/of onbekend het voor een ander kan zijn om dat samen te onderzoeken. Maar ik heb inmiddels genoeg ervaring om te weten dat het niet werkt als ik het negeer en gewoon een ‘massage riedeltje af werk’.

Zo ‘gewoon’ is ontspannen niet. En zo gemakkelijk ook niet altijd. En als we het ‘proberen’ dan merken we dat het niet ‘lukt’. Helemaal niet wanneer we ons best gaan doen. Vaak heeft het te maken met hoe we ons (zijn gaan) verhouden; tot de ander, de buitenwereld, onszelf, de situatie. En hoe in het lichaam zich daarin spanningspatronen hebben opgebouwd die gaan over terughouden, inhouden, afschermen. Daar waar we zijn ‘weggegaan’. Niet ‘thuis’ konden blijven. En daarvan onze ‘gewoonte’ hebben gemaakt. Dat gaat allemaal vanzelf. Het is een intelligent iets, het systeem wat daarvoor zorgt. Het heeft ons destijds geholpen.

Wat we nu weer kunnen leren is; onder ogen zien, voelen, proeven, ervaren. In eerste instantie niet veranderen.  In dat leerproces erkennen we wat er is, en met die bewustwording komen we tevoorschijn. En dat hoeft dan helemaal niet opvallend of reactief te zijn, maar er komt meer aanwezigheid. Er bij zijn. Bij het eigen voelen. Precies zoals het is. Waar niets ‘geprobeerd’ wordt. Daar is pas ruimte om weer te ontspannen.

In veel cliënten herken ik mezelf. Ook bij deze vrouw. Het is ook mijn thema. Hoe meer ik mezelf ken en met mezelf kan zijn, hoe meer ik de sensaties en emoties leer kennen en er bevriend mee raak, hoe minder ik mijn best hoef te doen. En als ik niet mijn best hoef te doen, dan ben ik gewoon aanwezig, of iemand nu wel of niet ontspant. Geen verwachtingen.