Het superego of innerlijke criticus zijn de gedachten, voorstellingen en gevoelens die opkomen over jezelf, over situaties of gebeurtenissen in je leven. Wanneer je superego actief is, heb je een sterk oordeel over jezelf en over anderen (wat zullen ze wel niet denken). Het kan voelen als een aanval, op jezelf. Meestal speelt dit zich af wanneer de situatie er nog niet eens is maar ‘wat gaat komen’.

Het superego is de onbewuste of bewuste rechter; dit is goed, dat is niet goed, zo behoor je je te gedragen, dit of dat kun je niet zomaar doen of zeggen. Dit is je manier van kijken en ervaren geworden; ‘zo ben ik’, ‘zo kijk ik naar de wereld, en zo kijkt de wereld naar mij’. Vaak heb je deze ‘stemmetjes’ overgenomen van je ouders en de wereld om je heen.

Je lichaam reageert hierop; je houdt je adem in, je gaat aanspannen of juist verslappen, soms word je alert of juist wazig, ongeconcentreerd of moe. De energie in je lichaam trekt op naar boven. Zo ga je ‘in je hoofd zitten’ en verlies je de energie en levendigheid in je lichaam.

Het opmerken van deze lichaamssensaties is een boodschap dat er ‘iets aan de hand is’ wat je nog niet helder hebt. En dat wat nog niet helder is heeft iets te maken met wat er gebeurt in denken en voelen.

Gelukkig kun je de sensaties in je lichaam waarnemen want in je hoofd kom je niet uit de gedachtestroom van afkeuring en negativiteit. Dus als je iets wil veranderen, dan begint dat met voelen!

Vervolgens kun je een keuze maken; ‘ik zet mijn voeten op de grond, ik adem, ik sta het voelen meer toe in mezelf’. Door dat bewust waar te nemen en jezelf te voelen komt denken en voelen al wat meer los van elkaar te staan en dat geeft ruimte en inzicht; ‘het zijn (maar) sensaties, aangestuurd door mijn gedachtes’. Als je dat ziet, ben je al aardig op weg.

Tot slot nog een paar huis-tuin en keukentips van eigen bodem:

Neem niet (te) serieus. Beweeg. Schud jezelf los. Ga iets doen. Lees een boek. Neem een douche. Ga naar buiten. Maak een plan. Ruim op. Maak schoon. Aai een dier. Ontmoet een mens. Vergeet je gedachtes. Vergeet jezelf.

 

 

Je kunt pas je grenzen voelen als je ze eerst binnen laat komen. Je moet je dus eerst laten raken om in contact met je grens te komen.

In het voelen van grenzen schuilt vaak een diepe behoefte aan contact. Durf je deze grens kenbaar te maken en te delen? Durf je elkaar precies op die grens te ontmoeten? En aan te geven wat je wel of niet prettig vindt? Wat je wel of niet wilt van de ander? Op de grens worden verlangens en behoeftes zichtbaar. Op de grens wordt jij zichtbaar.

In een rebalancing sessie kun je heel mooi met dit gegeven werken. Wat gebeurt er in de aanraking? Hoe reageer ik bij pijn of angst voor pijn? Of wanneer het erg dichtbij komt? Blijf ik? Of ga ik er bij weg?

De grenzen zijn onze uitnodigingen om present te blijven, en telkens onszelf (en de ander) weer terug te vinden in het moment. Daar vinden we onze levendigheid (en elkaar) weer terug.

Zo nu en dan krijg ik een berichtje in mijn mailbox in de trant van; “zou je mij ook (even) kunnen re-balancen? Ik ben uit balans en ik wil graag- of sterker nog- ik moet weer in balans komen”. Zodat ik weer verder kan met mijn leven, zodat ik mijn werk weer aankan etc.  (Ik chargeer hier een beetje)

Maar voordat we gaan sleutelen; on-balans is misschien wel een begin van iets nieuws. Bevalt je normale doen en laten, je ideeën over jezelf en hoe je met jezelf omgaat je nog? Is het tijd om ergens mee op te houden of juist ergens mee te beginnen, ook al zou je niet weten hoe en wat? Laten we daar eens naar gaan kijken, en voelen. Zonder al kant en klare antwoorden te moeten hebben.

On-balans is helemaal goed. Daar begin je, als je dat toelaat. On-balans is beweging, is groei, is potentie, is vernieuwing.

Daarom vind ik de naam Rebalancing soms niet zo passend. Wat mij betreft gaan we niet op zoek naar balans. Interessanter vind ik het om met je volle aandacht en gevoel te zijn met wat je on-balans noemt, zonder iets te veranderen of te fiksen. Maar wel te onderzoeken; wat vertelt dit mij? Wat wil ik?

We doen allemaal zo ons best om in balans te blijven, en dat is toch eigenlijk al interessant, nietwaar? Als je je best moet doen om in balans te blijven dan klinkt dat alsof on-balans ‘op de loer ligt’, toch?

Kortom; als je je (zogenaamde) balans kwijt raakt komt er beweging.

Ieder gevoel heeft vast een reden. En zeker ook een oorzaak. Echter; ik voel wat ik voel. Ik voel het, hier en nu, en het gevoel is van mij.

Als ik mijn gevoel toe- eigen dan sta ik toe het gevoel meer te beleven. Zonder overwegingen of het terecht is, dat het ‘iets is van vroeger’, ‘van iemand anders’ of dat het een ‘oud gevoel’ is; het gevoel is aanwezig, ik kan het voelen, in mijn lichaam. Daar vestig ik mijn aandacht. De rest is verhaal. Nu doet het er niet toe waarom, waardoor, wanneer.

Ik sta toe dat het er is, en dat het van mij is. Dat is het begin.  Ik beleef het gevoel en dat sta ik toe. Ik kies ervoor steeds opnieuw de sensaties te herkennen en deze welkom te heten.

Zo zie en ervaar ik de dynamiek van mezelf in relatie met wat ik voel. Ik raak er steeds meer vertrouwd mee en ik ontspan in het besef dat ik het niet hoef op te  lossen of  te verbeteren. Het is van mij; dit gevoel, deze gedachtes.

Alles wat ik ervaar aan indrukken, interpretaties, intuïtieve gevoelens; het gaat allemaal door mij heen. Mijn systeem heeft een automatische rangschikking die ik kan voelen; een Ja of een Nee gevoel. Dit wil ik wel, dit wil ik niet.

Ik wist niet dat ik zo selectief was. Bij veel dingen voel ik Nee terwijl ik er een ja van maak. Soms is dat logisch, hier en daar moet ik me over ‘geen zin hebben’ heen zetten.

Ik heb echter wel een keuze wanneer deze Nee voor mij zo belangrijk is dat ik het niet kan vermijden. Nee is Nee. Ik wil het niet.

Nee werd vroeger niet geduld. Nu vind ik het steeds ‘lekkerder’ om de Nee toe te laten. Misschien ‘m zelfs een beetje te overdrijven. De Nee toelaten geeft me energie. Het ís energie. En het is ook spannend. Ik voel het in mijn onderbuik. Daar kriebelt het, er is angst en er is ook plezier. Het is ‘lekker’. Het is mijn Nee. Mijn nee is gezond en heel vitaal.

 

Ik ben nogal een gevoelig persoon. Snel geraakt, snel gekwetst, gauw ontroert. Ik kan verdrietig zijn, boos ook maar dat weer wat minder. Of ben ik eigenlijk diep in mij ook boos? Heb ik woede in me? Als ik mezelf deze vragen stel voel ik iets bij mijn borst samentrekken. Angst is er ook; diep in mezelf ben ik bang. Al deze gevoelens zitten in me. In min of meerdere mate.

Ik kan er mee omgaan en er van een afstandje naar kijken. Ik heb leren mediteren, ‘er in aanwezig te zijn’, als toeschouwer. Ik ‘kan zien dat emoties er zijn, maar dat ik het niet ben’, dat soort dingen.

Maar kan ik ook écht verdrietig zijn? Kan ik ook écht boos zijn? En hoe zit het met angst?

Er zit vaak een afstand tussen wat ik voel en de beleving van dit gevoel. Het is op de achtergrond. Ergens wil ik het op afstand houden, maar ook weer niet. Nu niet. Ik verlang er naar om het volop te voelen. En op een of andere manier voel ik me energiek en stromend als ik dat verlangen toelaat.

Ik kan mezelf tijd en ruimte geven om deze gevoelens meer aandacht te geven. Het is er toch al. Het zit min of meer op mij te wachten en ík ben degene die hier open voor moet staan. Dat is een keuze. Ik zou dat vaker willen doen; het gevoel in mezelf uitnodigen.

Hoe doe ik dat? Wat me helpt is er met iemand over praten of een rebalancing sessie doen. Door bij het gevoel te zijn, me te laten aanraken op de plekken waar ik deze emoties voel in mijn lichaam, er woorden aan te geven. Er adem en beweging aan te geven.

Niks hoeft weg. Op het moment dat het er mag zijn is het niet zo groot en heftig, en ben ik eigenlijk best oké. Mijn leven is oké. Alle gevoelens zijn een uiting van mijn leven.

Dat wat we onze ‘binnenwereld’ noemen is een gevoels-ervaring. Jouw binnenwereld kun je echter niet werkelijk aanwijzen of vastpakken. Toch maak je hiervan een werkelijk bestaand iets.

Zowel binnen- als buitenwereld is een geheel eigen ervaring. Niemand beleeft deze zoals ik deze beleef. Zo ‘waar’ als ik mijn eigen gevoelsbeleving en gedachtes van mijn binnenwereld maak, zo waar maak ik ook mijn beleving, beeld en gedachtes van de buitenwereld.

Dus beide werelden; binnen- en buitenwereld creëer ik zelf.

Tegen sommige buitenwereld- invloeden wil je je beschermen en andere wil je juist vastgrijpen. Je ervaart afstand of het komt je te dichtbij. Hoe meer je dat als ‘buiten je’ ervaart, hoe groter die afstand wordt of hoe intenser het gevoel van dreiging. Hoe echter binnen – buiten wordt. 

Als ik tot me door laat dringen dat deze splitsing eigenlijk niet bestaat, dan verschuift er iets. De beleving van binnen- buiten wordt veel minder concreet. Het vloeit als het ware in elkaar. Binnen en buiten wordt meer één ervaring. Daarmee breng ik de ervaring veel dichterbij mezelf.

Aandachtige aanraking, gecombineerd met zelfonderzoek gaat hierover. Wat gebeurt er wanneer ik op deze manier aangeraakt wordt? Voelt het als ‘binnen in’ of is het ‘van buitenaf’?  Hoe verhoud ik me hiermee?

Rebalancing gaat over de dynamiek hoe jouw ‘binnenwereld’ zich verhoudt met jouw ‘buitenwereld’. Dat is een gebied waar zoveel over jezelf valt te ontdekken!

Ik houd van goede vragen. Als iemand mij een goede vraag stelt dan kan dat iets in me wakker maken. Een goede vraag blijft me ook langer en beter bij dan een advies dat doet. Adviezen vergeet ik gauw. Doe mij maar een goede vraag!

Zelf houd ik ook van goede vragen stellen. Alleen, ik weet uiteraard niet wanneer een vraag een goede vraag is, dat is aan de ander om dat te ervaren. Het risico van het vak, zeg maar.

Je lichaam heeft je veel te vertellen. Laten we voor het gemak een rebalancing sessie vergelijken met een interview. Als beeldspraak dan hé?

Dit ‘interview’ heeft als doel de relatie in beeld te brengen tussen jou en je lichaam. Hoe je je verhoudt tot gevoelens die je ervaart in jezelf.

Een aantal vragen: Wat is de reactie van jouw lichaam op deze aanraking? Ga je er als het ware gelijk naartoe? Ben je ergens nog afwachtend? En mag dat van jezelf? Tot hoe diep voel je de aanraking in je lichaam? Roept het iets in je op, en zo ja, wat? Herken je deze reactie? Waar ‘doe’ je dit nog meer? Herken je dit in andere situaties? Wat gebeurt er dan? Waar beschermt deze reactie je tegen? Wat brengt het je? En hoe is het ‘daar’, in die bescherming? Hoe voel je je daar?

Dit zijn zomaar wat willekeurige vragen die ik in een sessie zou kunnen stellen. Soms is het daarna een tijdje stil en dat is goed. Het voelen zelf is eigenlijk het antwoord. Geen ‘vast antwoord’ hebben is misschien wel veel interessanter. Het is maar de vraag of ‘het’ beantwoord of opgelost wil worden. Misschien is dit helemaal niet de bedoeling.

Felt sense is de gevoelservaring in je lichaam, dat wat je voelt. Dit ‘wat je voelt’ staat nooit op zichzelf. De felt sense is altijd ‘in relatie’.

Dit is vaak zo direct en onbewust dat het niet of nauwelijks opvalt. Ergens ‘pik je iets op’, en dat geeft een gevoel in jezelf. Er is een relatie tussen dat wat je oppikt, het gevoel wat dit geeft, en jij. Er is iets, en daar verhoudt jij je toe. En dat geeft een gevoel.

In een sessie vind dit ook plaats; het gevoel wat de aanraking jou geeft en hoe je dit interpreteert. De relatie tussen dat wat het contact oproept tussen de rebalancer en jou. Wanneer deze intimiteit er niet is of er is afstand en mist er een nodige directheid.

Daarom werken we in een sessie met de felt sense. Met dat wat je voelt in het moment, het meest directe wat voelbaar is. Het kan bijvoorbeeld zijn dat aanraking een ongemakkelijk gevoel oproept, of alertheid, verdriet, pijn (fysiek of emotioneel) of dat je het niet kunt plaatsen, dat je eigenlijk niks of weinig voelt, dat je niet kunt ontspannen of erg je best doet om zo goed mogelijk te ontspannen.

Dit wijst altijd naar ‘iets’ vanuit je geschiedenis (reactiepatronen), hoe je ouders je benaderden, hoe je de buitenwereld (en ook je eigen binnenwereld) hebt geïnterpreteerd. Het wijst altijd terug naar hoe je systeem is opgebouwd.

Aanraking is wat mij betreft de meest directe manier om dit in beeld te krijgen. We doen dit samen. Niet analytisch maar voelend en bewust.

 

 

 

 

 

 

Als ik me bewuster wordt van mezelf verandert mijn wereldbeeld ook. De naar de buitenwereld gerichte beleving van mezelf wordt een meer innerlijke en lijfelijke ervaring. Kortom, ik zie dat ik het zelf ben; wat ik ervan vind, hoe ik reageer, wat me wel of niet interesseert; het zegt alles over mij. Mijn beeld van de wereld dat ben ik zelf.

Hierdoor ga ik mezelf meer als ruimte ervaren. Deze ruimte is dynamisch, veranderend. Ervaringen en invloeden komen en gaan en ik resoneer hierop. Dit gebeurt allemaal, in mij. Ik ben deze dynamiek.

Het is bijzonder om bij de dynamiek van de innerlijke ervaring te blijven én de beïnvloeding van buitenaf te blijven voelen. Mijn (eigen) ruimte voelbaar houden, zónder iets te veranderen aan mijn buitenwereld. Alles gebeurt in mijn eigen ervaring.

Er komt meer acceptatie naar alle invloeden van buitenaf,  omdat deze telkens weer uitnodigen om in contact te blijven met mezelf. En ik wordt me ook bewuster van de invloed die ik heb naar de buitenwereld. Dit geeft wakkerheid en compassie.