Contact doet altijd iets, niet alleen op puur fysiek vlak, de aanraking zelf, maar ook wat de aanraking met je doet. Er is altijd een reactie.

Dat is wat we in een sessie onderzoeken. Wat is je eerste reactie? Ga je er helemaal met je aandacht naar toe, of kom je aarzelend naar het contact toe? Voel je vooral mij en wat ik doe? Of voel je jezelf onder mijn handen?

Ook een “het doet me niet zoveel”, is iets. Dat kun je ook weer onderzoeken. Hoe voelt het voor je, als het niet zoveel doet? Wat doet dat met je aandacht, je aanwezigheid?

Rebalancing nodigt uit om woorden te geven aan gevoel. Zodat gevoel meer naar voren komt, helderder wordt. Hierdoor kom jij ook meer naar voren, wordt meer aanwezig, meer present. Met wat er ook maar is.

Door contactvolle aanraking op deze manier is het mogelijk dat je in contact komt met een onderstroom. Onderstroom is een gevoel welke eigenlijk altijd aanwezig is, vaak niet zo duidelijk; ‘in de onderstroom’ dus. Dit kan zijn alertheid, afwachtendheid, voorzichtigheid, meewerken, tegenwerken of weerstand. Deze onderstroom uit zich in een gevoelssensatie (felt sense) die door de aanraking ontmoet kan worden en naar buiten kan komen (vaak is dit boosheid en/of angst). Het is minder verstopt, waardoor het meer in het gevoel en in je bewustzijn komt.

Ikzelf ervaar het als waardevol mijn onderstromen te ontmoeten en met ze te werken. Door deze in eerste instantie waar te laten zijn en ze te gaan voelen, zonder dat ze weg moeten. Er simpelweg mee zijn, ervaren, voelen en er in ontspannen.

 

Het moeilijkste om jezelf aan te leren is zachtheid, geduld, liefde (naar jezelf).

Wat er wel vaak is, is het gevoel van hardheid, ongeduld, onbegrip naar jezelf, hard werken aan..

Wat vaak eerst nodig is, is contact maken met hoe het is, hoe dat voelt in je lijf, en hoe je daar mee omgaat.

In rebalancing is het altijd zo dat als je ergens ‘naartoe wilt’, dat we dan eerst kijken hoe het nu is. Vaak volgen we dan eerst ‘de weg van de spanning’. De energie ervan, de lading, de emotie die erin zit. Als die er mag zijn en ruimte krijgt komt er ruimte voor die zachtheid, helderheid, ontspanning.

Aan veel gebeurtenissen en situaties (waar je je in begeeft) kun je weinig tot niks doen. Waar je wel iets aan kunt doen, of mee doen eigenlijk, is hoe je je verhoudt tot datgene, wat het ook is.

Iedere ervaring geeft een lijfelijke beleving. Of het nou positief of negatief is. Het is voelbaar, ergens in je lichaam. Afschuw, boosheid, schaamte, verontwaardiging, angst, euforie, trots, welk gevoel dan ook. Het is een keuze om met je aandacht bij deze gevoelservaring te zijn. En als het ware te volgen hoe jouw lijf reageert op deze ervaring. Waar je in je lichaam iets vasthoudt, aanspant, in houdt, tegen houdt, je je ervan afweert of het juist naar je toe trekt, verzacht of verruimd. Zo verhoudt je lichaam en je gevoel zich ten opzichte van de situatie.

Hoe meer je je dit bewust wordt, en je dit bewust kunt waarnemen en aandachtig erbij zijn zonder dat ‘het ergens naartoe moet’, hoe meer ruimte er komt. In iedere ervaring en ieder gevoel over deze ervaring zit jouw levendigheid en eigenheid. Er zit een enorme rijkdom in voelen en toestaan dat ‘alles’ gevoel is. Dat alles gevoeld wordt.

In rebalancing is dat het uitganspunt; alles is een voelbare ervaring. Ook jij, nu, voelt.

Je kunt controle pas loslaten wanneer je beseft, en voelt (!) dat je het vasthoudt. In een sessie wordt dit vaak voelbaar. Vaak krijg ik dan als reactie; ‘ik probeer het los te laten, maar dat lukt niet’. Ik zeg dan; ‘probeer het eens niet te proberen. Voel het vasthouden of het mee- of tegenwerken’. In ‘niet loslaten’, daar is zoveel in te ervaren.

Meestal is controle of vasthouden gewoon onbewust. En wordt het bewust wanneer het voelbaar wordt. Dat is een waardevol moment, dus daarom zeg ik; voel de controle maar. Voel de bewegingsonvrijheid, voel het vasthouden, het grijpen, het niet willen loslaten.

Dat wat dat doet wil namelijk helemaal niet loslaten. Dat wil vasthouden, bij zich houden, terugtrekken, klein houden, onveranderd blijven.

Vaak zit daar zit een hele geschiedenis en wijsheid in verborgen die je niet moet onderschatten. Dit was eerder nodig om iets veilig te stellen of niet kwijt te raken. En daarom is het kostbaar. Waardeer jouw controle eerst. En dan, zou het best wel eens kunnen dat ‘het’ loslaat. Wie weet.

Contact kan prikkelen. Contact kan uitdagen. Contact kan spanning geven of juist ontspannen. Contact kan je raken. Contact kan niks met je doen, of juist heel veel. Contact kan pijnlijk zijn. Of heerlijk.

In ieder geval; contact doet iets, of je dat nu wilt of niet. Ook al sluit je je af voor contact, ook dat is contact. Contact is dus onvermijdelijk, het is er altijd.  

Je bent in contact met je omgeving, mensen, je gevoel, je lichaam, je adem, de sensaties die je voelt. Ook al voel je het niet altijd zo, het is er toch.

Het gevoel van contact begint in je lichaam als een gevoel van aanwezigheid. In je buik, je borst of waar je die aanwezigheid ook maar voelt. Soms is dat niet zo duidelijk maar voel maar eens in jezelf als ik je nu vraag; waar heb je nu contact mee?

Rebalancing gaat over bewust contact maken door aanraking. Jij voelt en ik ben erbij, voel mee, ondersteun, ik ben aanwezig bij mezelf én bij jou. Samen voelen en onderzoeken we.

Zo kan wat leeft in jou voelbaar worden. Als je contact kunt maken met wat er in je leeft dan gebeurt er iets, er komt een levendigheid in je ervaring, hoe lastig of pijnlijk het gevoel ook is.

Die levendigheid die is, het woord zegt het al, heel levend. En contactvol. Vitaal, compleet, helder.

Ik was bij een mooie en intense voorstelling van een actrice die vertelde over een persoonlijke crisis in haar leven.* ´Niet zoeken, maar zakken´, daar gaat het om, zei ze. Die zin raakte me.

Als moeilijke gevoelens zich aandienen, als het lastig en ongemakkelijk voelt in jezelf, is de neiging om te gaan zoeken. Op zoek naar verlichting, een oplossing, een betere ervaring. Zoeken richt zich naar buiten. Bij het vervelende gevoel vandaan. Bij jezelf vandaan.

Zakken is ín jezelf, naar binnen. Aanwezig in je lijf, op de plek waar het gevoel aanwezig is. Je voelt het, en doet niets mee. Je blijft aanwezig in die plek en laat het zakken. Zakken is voelen met aandacht. Dán kan er iets ontspannen, ontvouwen, openen.

Niet zoeken maar zakken.

* https://lauravandolron.com/voorstelling/geen-verhaal/

Bovenstaand stripje geeft op een leuke manier weer hoe gevoel en lichaam samenwerken. Houding bepaalt gevoel en gevoel bepaalt houding. Rebalancing gaat over je bewust worden hoe jij je verhoudt tot je gevoel. Een bewust lichaam, oftewel een samenwerking tussen lichaamsgevoel en oplettend bewustzijn, kan veel betekenen in hoe je je voelt. Ieder gevoel heeft een in- en een uitgang, zou je kunnen zeggen. Dat zie je ook in het stripverhaaltje. Lichaamsbewustzijn speelt daarin een belangrijke rol. Wat gebeurt er in je gevoel wanneer je bewust je houding verandert? Wat ervaar je als je bewust iets dieper ademt?

De geest (het denken) heeft allerlei belangen; zorgen voor veiligheid, dragen van verantwoordelijkheden,terugkijken naar verleden, zorgen over toekomst, angst voor verlies, fysieke of psychische gezondheid, zingeving, wereldproblematiek, noem maar op. Makkelijker gezegd; ik (oftewel mijn denken) ben continue bezig met zorgen dat ‘het’ goed voelt en te voorkomen dat ‘het’ niet goed voelt of gaat voelen.

Het vraagt wat eerlijkheid naar mezelf om te zien dat ik deze gedachtes doorgaans geloof en ook nogal serieus neem. Inclusief de gevoelens en sensaties die dit met zich mee brengt. Op het moment dat ik het zie verandert er ook gelijk iets. Ik ben waarnemer. Daardoor kan ik er ook gelijk wat meer afstand van nemen en er minder geïdentificeerd mee zijn.

Wat me erg aanspreekt is een innerlijke houding die je open gewaarzijn noemt. Je ziet dat er ´iets´ is wat verschijnt, en je ziet ook dat ´iets´ dat kan waarnemen. Dat ‘iets’ is een open ruimte die geen doel heeft en die nergens ‘naartoe hoeft’. Het is open en leeg van zichzelf.

De innerlijke houding is steeds weer daar je aandacht op richten, op die open ruimte waar de gedachten, gevoelens en sensaties in verschijnen. Niet te hechten aan gedachten, ideeën en voorstellingen.

Ik vind het leuk om daar een innerlijk spelletje van maken. Om te zien hoe snel er een hechtende gedachte is en hoe snel ik ‘van iets iets maak’. ‘Dit is een stoel, dat is een tafel, dit is mijn hand, dat is mijn voet’. Vervolgens haal je alle vaststaande ideeën en labels weg; wat het is en ‘van wie’.

Om vervolgens dit uit te breiden naar gevoelens en percepties. Daar gebeurt namelijk hetzelfde; het hecht aan de verhalen die ik er op hebt geplakt en de concepten die ik daar van hebt gemaakt. Ik zie dat iets in mij de neiging heeft om telkens weer tot een bekend (geruststellend) beeld (en gevoel) van mezelf en de wereld om me heen te komen. ‘Zo is het’.

Het spel is; houdt alles open. Of ‘in het midden”. Of ‘los’. Nergens achteraan gaan en niks volgen. Niets is ‘zo’ en niets is waar. Het is niet vast, niet solide.

Open gewaarzijn heeft van zichzelf deze kwaliteit. Het is keuzeloos. Zodra ‘iets’ verschijnt, wordt het gezien en daarbij verdwijnt het ook gelijk weer. Het hecht zich niet en het beklijft ook nergens. Het vind niets (n)ergens van en heeft geen positie. Het hoeft niets te behouden of los te laten. Er is steeds weer die onaangetaste openheid. Wat ook weer niets bijzonders is, het is ‘ook maar’ een spel.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb in mijn leven flink wat gedaan om aan mezelf te werken. Yoga, meditatie, rebalancing-sessies, haptonomie, lichaamswerk, familie opstellingen, plantmedicijnen en meer. Momenteel ben ik padloper binnen Zijnsoriëntatie.

Soms vraag ik me af; wat hebben deze ervaringen me opgeleverd? Wat is het ‘resultaat?’

Ik ben niet minder gevoelig of kwetsbaar geworden. Het leven schuurt soms meer dan een tijd geleden en ik voel heel duidelijk ups en downs. Ik voel me nog steeds onzeker over veel dingen. Het vraagt aandacht in mezelf om met deze ongemakken om te gaan. Dus ik zal er anders naar ‘moeten’ kijken. ‘Mijn optiek verhogen’, zoals het in Zijnsoriëntatie heet.

‘Optiek verhogen’ is; alles wat ik voel, wat ik ervaar, wat ik om me heen zie, wat lelijk is, wat niet lekker voelt als compleet te zien, of ‘all good’. Niet afwijzen, niet willen veranderen maar het welkom heten. Niet af en toe, maar steeds opnieuw. Het is al goed. Ermee omgaan begint met het er laten zijn. Er niet aan te sleutelen.

Dat betekent niet dat het ook goed moet voelen. Het mag voelen hoe het voelt maar ik kies ervoor om erbij te blijven.  ‘Learning to stay’, las ik ergens. Dat is een mooie zin. Leren om te blijven. En of er dan nog iets gedaan of veranderd moet worden dat zien we dan wel. Eerst ‘learn tot stay’.

Iets niet willen voelen is doorgaans een veel sterkere sensatie dan het gevoel zelf. Wanneer je een ervaring of gevoel hebt die je niet wilt is het gevoel of de ervaring niet het probleem, maar het niet willen is het ‘probleem’. Er is een gevoel en je wilt dit gevoel niet ervaren. Maar het gevoel zelf wil wil jou wel ervaren (!)

Bij mij werkt het als ik het gevoel eerst waar laat zijn. Ik voel het in mijn lichaam en erken dat er een gevoel van verdriet is, dat ik jaloersheid voel, dat ik boosheid voel, dat ik angst voel of ongemak. Mijn lichaam beleeft het immers, dat voel ik. Wanneer ik deze beleving waar laat zijn voel ik dat er iets zakt en dat er iets ontspant in mij. Ik zeg ja tegen het gevoel, het mag er zijn en ik heet het welkom.

Ik ontken het niet en ik maak het ook niet groter. Het is precies zoals het is.

Als (mijn) gevoel er mag zijn lost de geladenheid van ´dit mag er niet zijn´, ‘dit kan ik niet aan’ , of ‘dit wil ik niet voelen’ op. Dan is er pas ruimte nog eens verder te kijken naar het gevoel. Maar dit is stap 1, erkennen, waar laten zijn.

Soms houdt het bij stap 1 al op, en is het al ‘klaar’, het probleem is al weg. Of sterker nog, er was geen probleem. Het probleem was ‘ik’.